viernes, 9 de marzo de 2018

El corredor del laberinto (Wes Ball)

por Wes Ball y basada en la novela de 2009 escrita por James Dashner. La
película estrenó el 19 de septiembre de 2014 en los Estados Unidos bajo la
distribución de 20th Century Fox.
El filme sigue la historia de Thomas, un adolescente cuya memoria fue
borrada y que ha sido encerrado junto a otros chicos de su edad en un
laberinto plagado de monstruos y misterios. Con el transcurrir de los días, va
desentrañando los secretos acerca de quiénes los encerraron allí y por qué,
mientras debe convivir y adaptarse a la vida cotidiana de los que ya habitaban
los interiores del laberinto.


La banda sonora fue compuesta por John Paesano.

Pasando ao análisis, vou analizar 3 escenas, 2 da primeira película e 1 da
segunda película.

A primeira escena é esta:




Vou analizala desde o minuto 2:22 aproximadamente que é cando empeza o
interesante.
Empeza con Thomas nun primeiro plano gusano, a cámara situase no chan á
altura de Thomas. Pasa a un plano conjunto para ver as reaccións da outra
xente que estaba mirando o convate, despois un plano americano de Gally
para ver como el é o ganador xa que conseguiu derribar a Thomas. Comeza
a sonar unha música cando xusto se cambia de plano para volver a un
primeiro plano gusano de Thomas, vemos como vai cambiando a súa
expresión de dolor a unha cara de desconcerto ao decir Thomas. Pásase a
un plano enteiro e vemolo no chan coa intención de levantarse. No siguiente
plano vemos como a cámara o acompaña ao principio de espaldas mentras
que se levanta, hasta chegar a un primeiro plano de Thomas. Os seguintes
planos son un plano medio corto de Gally e despois un plano conjunto da
xente, que teñen unha reacción de desconcerto ao ver a Thomas levantarse
apresuradamente e ao non parar de repetir o seu nome.
Despois un primeiro plano de Thomas no que di que se acorda do seu
nombre. Os siguientes son uns planos conjuntos do resto das personas que
se alegran de que Thomas recordase o seu nome. Siguese escoitando a
música de fondo pero destacan máis os berros da xente. Cando se acercan
a el, os sonidos diegeticos van como desaparecendo como se lle foran
baixando o volumen e a música incidental vai cobrando mais protagonismo
hasta casi non escoitarse os sonidos diexeticos e solo a música. Esta música
podemos caracterizala por unha música entre tristeza porque é moi lenta e
tamén de esperanza xa que conseguiu acordarse do seu nome.


Encontrei este video que me parece moi enteresante para ver como se fixo o
laberinto e tamen os monstruos:




A seguinte escena:




Vou empezar a analizala desde o minuto 0:50.
Desde o principio hai unha música incidental que nos crea o ambiente de
acción e nos pon en tensión xa que nesta escena aparece un bicho que
persigue a Thomas e a Minho.
O primeiro é un plano enteiro no que aparecen os dous personajes,
destancan as lineas de fuga que son creadas polas lineas do pasillo do
laberinto, o siguiente é un plano de espaldas aos personajes que deixa ver o
fondo que é a salida, Minho sigue correndo cara o final pero Thomas parase.
No siguiente plano hai un tilt up da cámara que enfoca a parede do laberinto e
como se vai cerrando, despois un primeiro plano de Thomas no que a
cámara fai como un lixeiro movimiento circular, de esquerda a dereita. No
siguente plano vemos a Thomas de espaldas e a Minho nun plano enteiro ao
final, a cámara movese como se fora cámara en mano que da a sensación de
inestabilidade.
Pasase a un plano americano de Minho que chama a Thomas para que vaia
xa que se vai cerrar o laberinto. Despois vemos un primerisimo primer plano
de Thomas que gira a cara para mirar ao pasillo, da a sensación de que
vemos o que vai vir desde un punto subjetivo do personaxe. Vemos que
aparece o bicho e despois un primeiro plano de Thomas para ver a sua
reaccion , hai unha sucesion de planos contra planos de o bicho e Thomas
que chama por el para que se acerque. O bicho avanza e a cámara segue de
frente, despois pasase a un plano de Thomas no que a cámara segueo
mentras que escapa mediante un retroceso da cámara, a cámara avanza cara
atrás.
Volvese a un plano americano de Minho e despois a un plano enteiro en
conxunto de Thomas que intenta escapar do bicho a cámara pasa a situarse
desde un punto contrapicado segun se van achegando os personaxes.
Volvese a un plano medio corto de Minho, a cámara vaise alonxando e
pasase a un plano americano. Despois un plano de espaldas a Thomas na
que a cámara segue ao personaxe e despois o mesmo pero esta vez a
cámara situase de frente a Thomas e pódese ver ao bicho detras del.
Despois hai unha sucesión de planos contra planos de Minho e Thomas que
esta sendo perseguido polo bicho.
A música cada vez crea máis tensión xa que vai como en creccendo e está
no seu momento culmen. Acaba con un primeiro plano de Minho e volvese
todo en negro, a música acaba xusto nese momento repentinamente o que
nos produce unha sensación de tensión e de que non sabemos o que pasou,
se Thomas conseguiu chegar antes de que se cerrase ou se o bicho o
colleu. No seguiente  plano vemos como se abren as portas como se
estiveramos dentro do laberinto e vemos aos outros personaxes como están
ao outro lado das portas esperando a que Thomas e Minho regresen.


En canto aos efectos visuales, todo o laberinto está feito mediante un chroma
e o bicho está creado totalmente por ordenador.

El corredor del laberinto: Las pruebas

El filme sigue nuevamente la historia de Thomas, quien junto a los demás
habitantes del área ha conseguido escapar con vida del laberinto. Al
sospechar que han sido engañados, muestran su desagrado por las
constantes pruebas a las que son sometidos y deciden escapar una vez más,
esta vez adentrándose en un desierto con altas temperaturas plagado de
cranks y otros misterios, hasta que finalmente descubrirán la verdad.
Durante la fase de posproducción, los efectos visuales añadieron imágenes
de un entorno sobrepasado por la aridez extrema y la deslumbrante luz solar
que había asolado a la ciudad por completo, ahora convertida en un calcinado
cascarón de ruina y desolación. La compañía de efectos especiales,
reconocida internacionalmente, Weta Digital fue la encargada de producir
esta magia digital a partir de imágenes referenciales. Hay tres etapas en la
enfermedad del Destello que convierte a los humanos en Cranks. Para la
"Etapa 1", a los Cranks se les colocaron prótesis capilares y maquillaje que
aumentaba el tamaño de las venas, proporcionaba aspecto de piel
despellejada y oscurecía la zona alrededor de los ojos. Para la "Etapa 2",
dichos efectos se hicieron aún más pronunciados, con venas
manifiestamente ennegrecidas e hinchadas. Para la "Etapa 3", el deterioro
fue generado por ordenador, con los intestinos saliendo como ramas de los
putrefactos cuerpos de los Cranks que son los que aparecen en esta escena.
Este é un video que me pareciu moi interesante e que mostra como se
fixeron os escenarios:



E un video de como se fixeron os Cranks por ordenador




A escena que vou analizar é esta, vouna analizar centrandome máis na música que nos planos:




A música xa está ao principio da escena. Destacan os berros que se oen ao
fondo dos Cranks e a música da uns golpes de acordes moi estremecedores
que nos poñen en tensión (sting chords).
Cando empezan a escalar polas pedras empeza a sonar unha música que
nos segue poñendo en tensión pero tamen se asocia con unha persecución,
ten un ritmo acelerado. Cando ven que hai unha salida cara arriba a música
parase repentinamente para remarcar que hai posibilidades de escapar e
empeza outra música que nos segue poñendo en tensión e remarca a
persecución. A música volve a facer un parón repentino cando cae unha caixa
de metal que parece que lle vai caer a Thomas pero consigue separarse e
caelle a un dos Cranks.
A música segue a soar con máis intensidade xa que cada vez os Cranks
estan máis cerca, a música ponnos en tensión xa que non sabemos se
lograrán atrapar a Thomas e a Brenda.
Esta música de tensión segue ata que volve a facer un parón repentino cando
Brenda se agarra a unha tubería de metal pero esta rompe e daquela cae ata
unha ventana/cristalera, como non hai música destaca o ruído da ventana
como se se quixera romper ao chocar Brenda contra ela e tamén o ruido do
aire que nos da a sensación de que estan a unha altura moi elevada e que se
rompe a ventana hai unha caída mortal de unha gran altura. A música volve a
aparecer no plano cenital de Thomas que deixa ver a Brenda de fondo. Hai
un primeiro plano de Brenda que mira para baixo e despois un plano general
que deixa ver o fondo, nese momento a música é moi intensa para remarcar
a grande caída que hai se a ventana rompese e tamén de que Brenda esta
en peligro. Despois a música calmase para remarcar o ruído da ventana que
é moi delicada, segue a música de tensión de fondo que se volve a acelerar
cando aparece o Crank e se pelea con Brenda. A música volve a facer un
parón repentino cando Thomas agarra a Brenda e consegue romper a
ventana para que o Crank caia ao vacio.
Finalmente destaca o ruído do cristal rompéndose e o son do aire cando
Thomas ten a Brenda agarrada outra vez para dar a sensación de que hai
unha gran caída.
Finalmente decir que esta escena caracterízase en xeral pola música de
tensión e de persecución que ao largo de toda a escena fai varios paróns
repentinos cando os momentos de tensión están no seu auxe.
Tamen usa bastante os sting chords para remarcar esa tensión

lunes, 5 de marzo de 2018

ECAM

Os dejo el enlace de la ECAM, por si a alguno le interesa mucho, por si alguno se puede mantener en Madrid, o simplemente, por si queréis curiosear.


Y ya que estamos os dejo varios directorios/blogs donde enumeran las escuelas de Cine que hay en España, para que podáis conocer opciones.

Directorio de Escuelas de cine del MECD (Ministerio de Educación, Ciencia y Deportes)

Listado de Escuelas de cine de Maspixel. 

Blog de Decine21 Dónde estudiar cine en España

Blog que valora las mejores escuelas de cine en España.

Otro más que enumera las mejores escuelas de cine del mundo. 

 Y una última Educaweb que específica dónde estudiar el Grado en Cine ( lo que en principio os interesa):